Toen mijn vader zijn eerste beroerte had gekregen, zocht ik hem op in het ziekenhuis. Hij kon niet meer praten en was halfzijdig verlamd, hij was 54 jaar. Het enige wat ik me van dat bezoek herinner, is een tijdloos lang moment dat we elkaar diep in de ogen keken en alles deelden wat er te delen viel. Het was zo ontroerend dat het een van mijn mooiste herinneringen is geworden. Van zijn uitvaart herinner ik me niet zoveel meer, het was een formele ceremonie.
Een intense ervaring maakt een goede herinnering. Door zoveel mogelijk zintuigen te benaderen worden er meer associaties gemaakt naar het gebied in de hersenen waar een belevenis wordt opgeslagen. Het geldt zowel voor de mooie- als voor de moeilijke ervaringen. De herinnering komt weer boven met een associatie in het heden, als een beeld, geluid, gevoel of een geur ernaar verwijst. Vaak gaat dat onbewust. Zo maken rituelen gebruik van zoveel mogelijk zintuigen voor een totale ervaring.
Tegenwoordig zoeken wij naar nieuwe mogelijkheden om van een uitvaart een persoonlijk afscheidsritueel te maken. Zo creëren de nabestaanden samen een mooie herinnering, die hen in de komende tijd troost zal bieden. Het kiezen voor een wade is ook een manier om persoonlijk vorm te geven aan het afscheid. De overledene is nog even dichtbij, zichtbaar en tastbaar. Andere voorbeelden om de beleving te versterken zijn: het samen beschilderen van de kist, muziek of juist stilte, het gebruik van geur, de overledene zingend in een processie samen wegbrengen of een gezamenlijke picknick op de natuurbegraafplaats na afloop van de begrafenis. Maak er samen een mooie herinnering van, je kunt het niet over doen
Comments are closed.