Will komt langs bij Atelier Alewijn om voor zichzelf een wade uit te kiezen. Ze reist met de trein, op een dagkaart vrij reizen. Ik hoef haar niet van het station te halen, toch is ze 85 jaar. Als ik de deur open doe, staat daar een vrolijke dame, mooi opgemaakt, lekker bruin, snel van geest en rad van tong. Een jaar eerder had ik haar op een uitvaartbeurs ontmoet in Hilversum. Ik was daar ook op bezoek en gelukkig werden we aan elkaar gekoppeld door een alerte uitvaartondernemer.
Bij een kopje koffie maken we nader kennis met elkaar, want zoiets persoonlijks als je uitvaart bespreken doe je niet met een vreemde. Will vertelt dat haar beide dochters niet willen praten over haar uitvaart, zij wordt immers honderd, punt uit. Zij heeft een goed band met haar dochters en ze bespreken alles samen, toch haar uitvaart is nog steeds onbespreekbaar. Daarom is Will in het geheim op stap. Voor haar is de dood een bekende. Zij is twee keer haar man verloren beide na een periode van 22 jaar. Haar huidige partner ziet ze elk weekend en hij belt haar dagelijks om 5 uur om een praatje te maken bij zijn borrel. Hij is ook niet op de hoogte van haar uitstapje vandaag. Ze heeft schik dat ze alleen op avontuur is. “Ze moesten eens weten!”
Als ik de wades laat zien weet Will precies welke stoffen ze mooi vindt en welke absoluut niet. We komen er snel uit. Het wordt een naturel kleurige wade van puur linnen met aan de binnenkant een zijden cirkel van geborduurde zijde. Daarbij bestelt ze een losse zijden cirkel met een handgeschilderde afbeelding van een kronkelhazelaar, voor op de gesloten wade. De kronkelhazelaar ziet ze als symbolisch voor haar leven. Een paar dagen later belt ze me om een tweede kronkelhazelaar te bestellen voor haar andere dochter, dan hebben ze beiden een aandenken. Nee ze heeft het nog niet aan hen verteld, dat komt nog wel.
Alle spullen liggen al klaar in de kast met de aanwijzingen erbij.
No comments yet.