Zondag 1 november stond ik met Atelier Alewijn op de uitvaartbeurs in de Grote kerk van Doetinchem. Ik viel er enigszins uit de toon met de bamboekast vol kleurrijke stoffen. Voor mij is de dood niet zwart en ook niet rechthoekig. Als ik aan mijn vader denk, word ik altijd blij, ook al zag ik hem 25 jaar geleden voor het laatst in zijn kist. Voor mij geen eeuwige rouw maar eeuwige liefde.
Er was aanvankelijk niet zoveel aandacht voor de wades, voor sommige mensen is het nog een brug te ver. Totdat er een mevrouw van 81 langs kwam, die helemaal begon te stralen toen ze hoorde dat ze niet in een kist hoefde, als ze zou sterven.
Ze kon zomaar zelf een wade uitkiezen die ze mooi vond. Ze wilde het maar niet geloven en ze moest er steeds maar weer om lachen, wat een grap, dit vond ze nog leuk ook. Geen deksel maar een mooie doek! Toen ik haar na 5 minuten staan een krukje aanbood ging ze zitten, zodat ik de verschillende stoffen kon laten zien.
Wat een overvloed, ze kon nog helemaal niet kiezen, dit moest ze eerst met haar kinderen bespreken. Ze beloofde me lachend en blij dat ze met één van haar kinderen in Amersfoort zou langs komen bij Atelier Alewijn.
Aan het einde van de dag kwam er een echtpaar langs, ze hadden 10 jaar geleden hun 11 jarige zoon verloren. De man droeg een knalgele hoody onder zijn jasje.
Ze waren heel open en blij, hoewel zij wisten dat hij niet lang meer te leven had.
Nee hij wilde geen kist maar een wade, zijn vrouw vond dat ook een mooi idee.
Nou zegtie dan ga je met me mee, kunnen we samen in een wade.
We moesten allemaal lachen om die grap, hij het hardste.
Zo blijkt maar weer dat mensen die met de dood leven het niet zo zwart zien.
Mensen naar mijn hart.
Nog geen reacties.