Prematuur

Het is mijn verjaardag en om 12 uur word ik gebeld door iemand uit de buurt, die ik al een poosje ken. Ze is zenuwachtig en vertelt me dat haar schoondochter is bevallen van een baby’tje van 23 weken. Het kindje is prematuur en vlak na de geboorte gestorven, het is nog niet levensvatbaar. Opa heeft al een klein kistje gemaakt voor het meisje. Nu blijkt dat de uitvaartverzekering van haar zoon de kosten zal dekken, willen ze ook graag een kleine wade voor het meisje. Even later komen de ouders met oma langs om hun wensen kenbaar te maken. Ze zijn nog nauwelijks aan het idee gewend dat de zwangerschap is afgebroken, het voelt allemaal zo kwetsbaar en verdrietig. Het baby’tje is slechts 30 cm en ligt al in het kistje in het mortuarium van de Rusthof.
De moeder wil iets chics voor haar dochtertje, dat is ze waard zegt ze. Zie kiest een zachte rose linnenkatoen voor de buitenkant met een fijne witte stof met kleine glanzende nopjes als een soort lakentje aan de binnenkant. Gelukkig heb ik geen bezoek en kan ik er meteen aan beginnen, dan kan het vanmiddag nog worden opgehaald. Het wordt een lief klein soort van slaapzakje, dat aan de zijkant met lintjes gesloten kan worden. Ik maak daarbij nog een piepklein exemplaar van dezelfde stoffen, voor in de herinneringsdoos.
’s Middags komt oma het ophalen, ze laat me nog een filmpje zien van de eerste minuten na de bevalling. De kleine ligt op mama’s buik en pakt met haar piepkleine vingertjes de vinger van haar moeder vast. Zo aandoenlijk en aangrijpend, alsof ze haar moeder wil troosten. Wat een vertrouwen, dat deze intieme beelden met me gedeeld worden.
Na een dikke knuffel vertrekt oma met de allerkleinste wade die ik ooit heb gemaakt. Ze is dankbaar dat ik dit zo snel voor haar heb gemaakt. Ze gaan meteen door naar het mortuarium, morgen wordt het meisje gecremeerd. Wat een verdriet en wat mooi dat je iets kunt betekenen voor deze mensen. Ik ga deze verjaardag niet snel meer vergeten.