Ze kwam bij Atelier Alewijn met haar partner. Ze was net zo oud als ik en droeg een doekje om haar hoofd. Haar houding was wat gereserveerd. Ik vroeg voorzichtig naar haar wensen. Haar partner zat bescheiden in een hoekje te wachten tot zijn advies nodig was. Langzaam brak het ijs en ik kreeg ik stukje bij beetje haar verhaal te horen. Ze had een hersentumor, het zat in de familie. Het was mijn beurt om mijn verhaal te doen en de wades te laten zien, met alle mogelijkheden die er zijn. Ze twijfelde tussen een Handgeweven wade en de Witte vogels in de nacht. En wat zou ze eronder aantrekken? Zou ze voor haar beide dochters een cirkel van de stof van haar kleding laten maken? Ze vertrok met een warme glimlach, opgelucht en blij met haar keuzes, dat gaf haar weer een stukje rust en duidelijkheid.
Een week later kwam haar partner de gekozen wade ophalen. Deze lag inmiddels verpakt en gestreken klaar met een vouwinstructie erbij. We hadden een goed gesprek, waarbij ik me ervan bewust werd, dat degene die achterblijft een heel andere positie heeft, dan degene die dood gaat. Ook hij wilde graag zijn verhaal doen. Ik realiseerde me hoe bijzonder het is, om als stel het proces van sterven samen te kunt delen, met aandacht voor beiden, voor leven en dood.
Anderhalf jaar later hoor ik van hem hoe het afscheid van zijn vriendin is gegaan. Ze had de wade een keer uitgeprobeerd, met haar dochter in de slaapkamer. Hij dacht te horen dat ze ook lol hadden samen.
Gelukkig was haar hersenfunctie uiteindelijk niet uitgevallen, daar was ze bang voor geweest. Ze had euthanasie laten toepassen. Dat lukte pas bij de derde poging, hoe is dat mogelijk? Drie keer afscheid nemen was emotioneel natuurlijk heel zwaar, ze deden het samen. De uitvaart werd door haar partner en haar dochters uitgevoerd en was geheel in overeenstemming met haar wensen. Haar leven werd op haar eigen manier afgerond en dat werd een troostrijke herinnering naast het grote gemis.
Nog geen reacties.